Μία απ΄τις πιο άγριες δολοφονίες στην παγκόσμια ιστορία και στην ιστορία του Καναδά, έλαβε χώρα τα ξημερώματα της Πέμπτης που μας πέρασε, σε ένα λεωφορείο (ΚΤΕΛ) της εταιρίας Greyhound το οποίο κατευθυνόταν στο Winnipeg.
Ο Vince Weiguang Li, 40 ετών, κατέσφαξε το διπλανό του επιβάτη με περίπου 50 έως 60 μαχαιριές και τελικά τον αποκεφάλησε μπρος στα έκπληκτα μάτια των 37 συνεπιβατών του. Το όνομα του θύματος δεν έγινε γνωστό από τις αρχές, όμως διέρευσε πως πρόκειται για τον 22χρονο Tim McLean ο οποίος επέστρεφε από την εργασία του στο Καρναβάλι του Edmonton. Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, δεν προηγήθηκε καμία συζήτηση ή διαφωνία μεταξύ των δύο ανδρών, αλλά το πρώτο που ακούστηκε ήταν η κραυγή του νεαρού Tim, απ΄την πρώτη μαχαιριά την οποία δέκτηκε ενώ κοιμόταν φορώντας τα ακουστικά του.
Ο Vince Weiguang Li κρατείται αυτή τη στιγμή από την αστυνομία, η οποία έφτασε στο σημείο 10 μόλις λεπτά κατόπιν του συμβάντος και αφού ειδοποιήθηκε από τους υπόλοιπους επιβάτες. Στο μεταξύ ο δράστης είχε προσπαθήσει να διαφύγει με το ίδιο το λεωφορείο, το οποίο όμως δεν του έκανε τη χάρη αφού ο οδηγός είχε φροντίσει να πατήσει ένα κουμπί απενεργοποιώντας τη μηχανή. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε, αδιάφορος άρχισε να κόβει βόλτες στο διάδρομο του λεωφορείου, επιδεικνύοντας στους επιβάτες το κομένο κεφάλι του θύματος, κάτι το οποίο έκανε και αφού κατέφθασαν οι αστυνομικοί, τους οποίους χλεύαζε δείχνοντάς τους το κεφάλι.
Στο δικαστήριο, αναμένεται ακόμη η ψυχιατρική εξέταση του δράστη, η οποία θα προηγηθεί της δίκης του, μια κι ο ψυχίατρος ήθελε να του δώσει το χρόνο να αποφασίσει αν ήθελε να συμβουλευθεί πρώτα το δικηγόρο του. Σύμφωνα με την Καναδική Αστυνομία πάντως, ο Li ο οποίος δούλευε ως μεταφορέας εφημερίδων στο Edmonton δεν είχε προηγούμενο εγκληματικό μητρώο, ενώ και κατά τον προϊστάμενό του, ήταν φιλήσυχος άνθρωπος (αυτό το πράγμα πια..! ένας δολοφόνος που του φαινόταν δεν υπάρχει;; )
Απ΄την άλλη φιλικά πρόσωπα του θύματος, αναφέρουν πως ήταν ένα ήσυχο παιδί, και μάλιστα καθότι μικροκαμωμένος (1,65 μέτρα ύψος και 60 κιλά βάρος) απέφευγε όσο μπορούσε τους καυγάδες. Ακόμη δημιούργησαν και ένα group στο Facebook, ονομαζόμενο "R.I.P. Tim" μετά τη στυγερή δολοφονία του. Εκεί, ο Jossiee Kehleer γράφει: "He was a great person, he was kind, thoughtful, and he did not deserve this. I feel for his parents and sisters and his lil bro". (μτφρ: "Ήταν ένα καταπληκτικό άτομο, ευγενικός, νοιαζόταν για τους άλλους, και δεν το άξιζε αυτό. Συμπονώ τους γονείς και τις αδελφές του και το μικρό του αδελφό").
Άλλα πρόσφατα περιστατικά βίας σε δρομολόγια της ίδιας εταιρίας:
> 24 Δεκ. 2007: Ένας 27χρονος μαχαιρώνεται κατόπιν μίας διαφωνίας με άλλο επιβάτη, στο Tweed του Ontario.
> 16 Φεβ. 2007: Μια ομάδα 20χρονων επιτέθηκαν και έδειραν τον οδηγό ενός λεωφορείου στο Lloydminster της Alta.
> 23 Δεκ. 2000: Ένας άντρας προσπάθησε να καταλάβει τον έλεγχο ενός λεωφορείου στο Thunder bay του Ontario. 32 Επιβάτες τραυματίστηκαν καθώς τελικά το λεωφορείο κατέληξε εκτροχιασμένο και πεσμένο στο πλάι. Μία γυναίκα πέθανε απ΄τα τραύματά της αργότερα.
> Μάρτιος 2000: Μία έγκυος γυναίκα δέχτηκε επίθεση από έναν άνδρα σε λεωφορείο της εταιρίας στο Λονδίνο του Ontario. Η γυναίκα γλίτωσε με μόλωπες στα χέρια και τους ώμους της.
Πηγή: Associated Press,
με πληροφορίες από: CBC News
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα συγκοινωνίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα συγκοινωνίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Κυριακή 3 Αυγούστου 2008
Φόνος μετ΄ Αποκεφαλισμού στον Καναδά.
Σάββατο 12 Ιουλίου 2008
Άνθρωποι.
Κάθομαι στην ταράτσα, αγναντεύοντας την Αθήνα. Τί έχουμε φτιάξει; Τί έχουμε καταφέρει; Και γιατί;
Μπροστά μου βλέπω τον Υμηττό, κι ώς εκεί στις παρυφές του βουνού, κτήρια. Πυκνά γκρίζα κτήρια. Στα αριστερά μου, η Πεντέλη, κι ως εκεί, πυκνά γκρίζα κτήρια. Λίγο πράσινο στα όρια του τετραγώνου, όχι παραπάνω. Δε βλέπω αν συνεχίζει έτσι μέχρι τους πρόποδες του βουνού, μια και τα ψηλά κτήρια μου τους κρύβουν. Βλέπω όμως οικισμούς έως αρκετά ψηλά: Μελίσσια, Δήμος Πεντέλης κ.ά. Όχι βέβαια πως δεν ξέρω ότι πράγματι φτάνουν οι δήμοι κι οικισμοί, όχι μόνο μέχρι τους πρόποδες, αλλά και από την άλλη πλευρά της Πεντέλης.
Στα δεξιά πάλι; Ίσως να έβλεπα την Πάρνηθα, αν δε μου την έκρυβαν ψηλότερα κτήρια, σαν το The Mall Athens παραδείγματος χάριν. Φαίνεται μονάχα η κορυφή της, τόσο όσο χρειάζεται για να μπορέσω πέρυσι να παρακολουθήσω τη μανία της πυρκαγιάς που κατέκαψε το δρυμό. Κατηγορούμε το καζίνο; Ευτυχώς που ήταν αυτό, με τα ασφαλισμένα εκατομμύρια, να το προσέξουν, να ταμπουρωθούν εκεί, να μην καεί η Πάρνηθα ολόκληρη. Τί να κάνουμε; Έτσι είναι η ανθρώπινη απληστία, μονάχα με κυνισμό αντιμετωπίζεται. Έχει κάπως καλύτερη θέα όμως, οφείλω να ομολογήσω. Αρκετό πράσινο, σημαντικά περισσότερο, στα κοντινά τετράγωνα. Περνάν οι γραμμές του ΗΣΑΠ από το επόμενο τετράγωνο, κι ως εκ τούτου δεν μπόρεσαν να χτίσουν και πολλά! Κάτι όμορφο, και πατριωτικό, σε μια εποχή που ο εθνικισμός είναι ντεμοντέ, ασχέτως αν είναι υγιής ή στα όρια του εθνισμού, κυματίζει σε μία ταράτσα, μια μεγάλη, Ελληνική Σημαία.
Πίσω μου; Πίσω μου δε βλέπω τίποτα. Έναν τοίχο, της δικής μου ταράτσας, έτσι όπως είμαι καθιστός, έναν τοίχο της επόμενης, ψηλότερης, πολυκατοικίας, αν σηκωθώ. Πίσω τα κτήρια είναι ψηλότερα. Ο συντελεστής είναι μεγαλύτερος, το ύψωμα αυξάνει την απόσταση του εδάφους από το επίπεδο της θάλασσας. Ό,τι ακριβώς κάνει η δική μου πολυκατοικία στις μπροστινές κοντύτερες και χαμηλότερές της δηλαδή. Κρύβει τα πάντα.
Βλέπω κι ένα Luna Park όμως, τα γνωστά Αηδονάκια. Πού βρίσκεται; Στη διασταύρωση της Λεωφόρου Κηφισίας, με την Αττική Οδό. Δρόμοι, δρόμοι, δρόμοι... Για να κινούμαστε ανάμεσα στα γκρίζα, σήμερα, δημιουργήματά μας. Για να κινούμαστε, καταστρέφοντας με κάθε τρόπο τον πλανήτη μας, στην τσιμεντένια μεγαλούπολή μας.
Δε φαίνονται από εδώ που κάθομαι, μα είναι σίγουρο. Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου θα δω πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να νιώθουμε αποστροφή: Ναρκωτικά, βία, μίση, απάτες, καυσαέριο, σκουπίδια, μόλυνση. Σε μία πόλη σαν την Αθήνα όλα αυτά είναι καθημερινό φαινόμενο. Ο θάνατος από 21 μαχαιριές του δημοφιλή, ή μάλλον διάσημου, ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου, απασχόλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για μέρες ολόκληρες, ίσως εβδομάδες.
Ο θάνατος όμως, του άσημου νεαρού από το Παγκράτι, λόγω υπερβολικής δόσης, δεν είναι καν κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί στο νυχτερινό δελτίο ειδήσεων. Είναι ένα φαινόμενο καθημερινό, ένα φαινόμενο που κανέναν δεν εντυπωσιάζει και που οι επαναλήψεις του είναι τόσες, μέσα στις 24 ώρες της ημέρας, ώστε θα ήταν αδύνατον να ενημερώνεται ο κόσμος κάθε φορά γι΄ αυτό.
Τα τροχαία, στην Εθνική οδό, κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα ή άλλη μεγάλη γιορτή, απασχολούν άπαντες, αντιθέτως με αυτά εντός των «τειχών» της πόλης. Όπως και το σχόλιο πως «αυτή θα είναι η μεγαλύτερη έξοδος των Αθηναίων». Τι υποκρισία! Μα λογικό δεν είναι να είναι η μεγαλύτερη; Αφού τα αυτοκίνητα πληθαίνουν! Πληθαίνουν γιατί είμαστε ανίκανοι να περπατήσουμε! Και πώς να το κάνουμε; Μένω στο Μαρούσι, σπούδαζα στη Ζωγράφου, δουλεύω στο Κρυονέρι! Κάναμε, μόνοι μας, τις αποστάσεις τεράστιες!
Στα πλαίσια της άνεσης, της τεχνολογίας, των μεγαλύτερων δυνατοτήτων δημιουργήσαμε έναν κόσμο που δε μας μένει τελικά χρόνος να απολαύσουμε όλα αυτά που μας παρέχεται η τεχνολογική δυνατότητα να έχουμε. Ακόμη και τα αυτοκίνητα μπορούσαν να είναι διασκέδαση. Τώρα, που τα γράφω αυτά, ένα Korando, πέρασε ταχύτατα ντριφτάροντας μέσα από το πάρκο, εδώ δίπλα, αδιαφορώντας για τη σκόνη που σηκώνει δυσκολεύοντας την ανάσα μας. Αδιαφορώντας ακόμη και για την περίπτωση να πέρναγε ένας πεζός, ό,τι λογικότερο να συναντήσεις σ΄ ένα τέτοιο χώρο. Γιατί τα λέω αυτά; Είμαι καλύτερος; Όχι! Κάθομαι εδώ και γράφω, γιατί η βενζίνη έχει φτάσει στο 1 Ευρώ και 30 λεπτά! Αλλιώς, θα είχα πάρει τ΄ αυτοκίνητο, και θα είχα ξεκινήσει για μια βόλτα προς τη Μαλακάσα μέσω Πάρνηθας! Το έχετε κάνει ποτέ; Είναι ένας υπέροχος, βουνίσιος δρόμος! Ίσως μία από τις ομορφότερες εντός Αθηνών διαδρομές! Θυμίζει κάτι από τις πλαγιές του Ταϋγέτου, του Ψηλορείτη, ή του Κίσαβου. Κανένα απ΄ αυτά βέβαια δεν μπορεί να με γεμίσει προσωπικά, όσο ένα καφεδάκι στο κεντρικό καφενείο, στις Πλάτρες του Τροόδους, στην πατρίδα μου, την Κύπρο. Τη διχοτομημένη πατρίδα μου, για την οποία οι σημερινοί πολιτικοί έχουν πάψει να ενδιαφέρονται. Τους γλύκανε το χρήμα. Το χρήμα του εμπορίου, από τις επενδυτικές ευκαιρίες στη γείτονα, το χρήμα της μίζας, από τα πετρελαϊκά λόμπυ και συμφέροντα, και άλλα πολλά!
Κινδυνεύω να γίνω κουραστικός, και το γνωρίζω. Αυτό άλλωστε ήταν εγνωσμένο από την αρχή. Κουραζόμαστε όταν μας λεν αλήθειες που δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε! Δεν πήρα, είπα, το αυτοκίνητο, γιατί ακρίβυνε η βενζίνη! Αλήθεια, πώς ακρίβυνε; Έχει φτάσει 160 δολάρια το βαρέλι, ή ακόμη; Χμ… και τι ακριβώς είναι 160 δολάρια; Μήπως είναι 100 Ευρώ; Μήπως αυτό κάνει το αργό πετρέλαιο φθηνότερο σε σχέση με πρόπερσι; Μήπως κάποιος μας κλέβει; Ένα μυστήριο εύκολο να λυθεί.
Αλλά σε κάθε περίπτωση, καλά κάνουν και μας κλέβουν! Ποίος φταίει που εμείς επιλέγουμε να στηριζόμαστε στο πετρέλαιο;; Το παράγουμε στο χωράφι μας και δεν τό ΄ξερα; Θα μπορούσαμε, αν το πετρέλαιο κι η βενζίνη που καταναλώνουμε, προέρχονταν από βιομάζα. Από φυτά δηλαδή σε καλλιέργειες βιοκαυσίμων, από σκουπίδια κ.ά. Είναι κάτι καλύτερο αυτό; Μονάχα, λίγο, αν και ακόμη ακριβότερο. Τι μπορούμε να κάνουμε; Γιατί Ελλάδα, με τον τόσο σου Ήλιο (που μόλις έδυσε παρεμπιπτόντως) δεν εκμεταλλεύεσαι τη φωτοβολταϊκή ενέργεια; Γιατί Ελλάδα με τους τόσους Ανέμους, δεν εκμεταλλεύεσαι τη δύναμη του Αιόλου; Γιατί δεν ξέρουμε καν, οι περισσότεροι, τι είναι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Και τι είναι, οι Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας; Είχα χθες μία συζήτηση, και κατάλαβα, πως υπάρχει ακόμη κόσμος που θεωρεί φωτοβολταϊκά, την τεχνολογία του Ηλιακού Θερμοσίφωνα!!
Ξέρετε γιατί δε θα πάμε μπροστά ποτέ; Όχι ως χώρα κι ως λαός! Δεν είμαι της αντίληψης πως οι άλλοι είναι καλύτεροι. Ως ανθρωπότητα, γιατί είμαστε καταδικασμένοι στη μοίρα μας; Γιατί πολύ απλά, είμαστε άπληστοι. Ό,τι θέλω, τώρα το θέλω. Έχω ανάγκη σήμερα, από έναν άνθρωπο για στήριγμα; Θα το αναζητήσω. Στην ανάγκη, δίνοντας ψευδείς δηλώσεις. Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει κάποιον άλλο να νιώσει σημαντικός για μας, μόνο και μόνο γιατί έχουμε ανάγκη από συμπαράσταση εκείνη τη στιγμή; Πόσες φορές δεν έχουμε παραστήσει πως νοιαζόμαστε για τα προβλήματα κάποιου άλλου, απλά γιατί θέλουμε αυτός ο άλλος να μας βοηθήσει να λύσουμε τα δικά μας; Και τι κάνουμε όταν πετύχουμε το σκοπό μας; Ό,τι ξέρουμε καλύτερα! Τα σκουπίδια στον κάδο! Κι η σημερινή κοινωνία, έχει πολύ σκουπίδι βρε παιδί μου! Πολύ σκουπίδι!
Απληστία, το μεγαλύτερο ελάττωμα του ανθρώπου! Ο παράγοντας, που έχει καταδικάσει τον κομμουνισμό, το μόνο ίσως, πολίτευμα που αποζητά την ισότητα όλων. Μια και ίσοι, ποτέ δε θα είμαστε, η απληστία οδηγεί τους έχοντες την εξουσία, στην καταπίεση των υπολοίπων. Με σκοπό, τί άλλο φυσικά; Το Κέρδος! Είτε αυτό λέγεται, μίζα, μισθός, έσοδα από τις επενδύσεις.
Όλους και πάντοτε τα κέρδη μας ενδιαφέρουν. Κι ας ψευδόμαστε υπέρ του αντιθέτου. Κι ας προσπαθούμε να νιώσουμε καλά, ως τίμιοι κι αλτρουιστές, τα κέρδη μας νοιάζουν και μόνο αυτά! Κέρδη φανερά, ή κρυφά! Ξέρετε ποίο είναι το εγωιστικότερο όλων των συναισθημάτων; Η ερωτική αγάπη! Αυτή που θεωρούμε ως ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε, που μας κάνει να διαφέρουμε απ΄ τα «ρομπότ» είναι, στην πραγματικότητα, ό,τι χειρότερο έχουμε. Γιατί προκαλεί απαιτήσεις. Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται δε λέμε; Ποίος είναι ο σκοπός του πολέμου; Το κέρδος! Του έρωτα; Μήπως η ανάγκη μας να νιώσει καλά ο αγαπημένος μας; Μα όχι φυσικά! Είναι η ανάγκη μας να νιώσει καλά ο αγαπημένος μας μέσω ημών! Γιατί ειδικά μέσω ημών; Μα είναι απλό! Γιατί έτσι θα νιώσουμε εμείς οι ίδιοι καλά! Εγωιστικό είν΄ το κίνητρο.
Πόσες φορές κάνατε κάτι καλό και προσπαθήσατε να το κρύψετε απ΄ τους πάντες; Κι αυτό, όχι από ντροπή. Τόσες λοιπόν, είναι οι φορές που φανήκατε πραγματικά αλτρουιστές! Για μένα, αυτός ο αριθμός, πάντως, είναι καμία!
Συμπέρασμα; Ένας κόσμος, γεμάτος ρόδες, καυσαέρια, κι ανθρώπους αλαφιασμένους, να τρέχουν πανικόβλητοι. Ένας κόσμος μολυσμένος, άσχημος αισθητικά, άχρηστος πραγματικά. Είναι άλλωστε γνωστό και το παράδειγμα του παγκοσμίου κλάσεως βιολιστή, πριν κάποιους μήνες στη Ν. Υόρκη. Πόσοι κατάλαβαν ποίος είναι; Κανένας φυσικά! Πόσοι έκατσαν να τον ακούσουν; Ε-Λ-Α-Χ-Ι-Σ-Τ-Ο-Ι.
Ας προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε. Να πάψουμε να είμαστε αχάριστοι. Στους γύρω, συνανθρώπους μας, αλλά και στον πλανήτη μας. Ένα κείμενο παράξενο, μια κι αμφιβάλλω αν έχετε ποτέ σκεφτεί να συνδυάσετε την αισθηματική σας ζωή με την ανάγκη για ένα υγιεινότερο κόσμο, από πλευράς περιβάλλοντος, χρόνου κ.ά. Μα ένα κείμενο αληθινό, αφού τελικά, αν το καλοσκεφτούμε, τα τρία αίτια που μας ωθούν σε όλες τις ανεξαρτήτως είδους ζημιές, ηθικές βλακείες, και κυρίως καταστροφές, είναι κοινά: Εγωισμός – Απληστία – Αχαριστία.
Μπροστά μου βλέπω τον Υμηττό, κι ώς εκεί στις παρυφές του βουνού, κτήρια. Πυκνά γκρίζα κτήρια. Στα αριστερά μου, η Πεντέλη, κι ως εκεί, πυκνά γκρίζα κτήρια. Λίγο πράσινο στα όρια του τετραγώνου, όχι παραπάνω. Δε βλέπω αν συνεχίζει έτσι μέχρι τους πρόποδες του βουνού, μια και τα ψηλά κτήρια μου τους κρύβουν. Βλέπω όμως οικισμούς έως αρκετά ψηλά: Μελίσσια, Δήμος Πεντέλης κ.ά. Όχι βέβαια πως δεν ξέρω ότι πράγματι φτάνουν οι δήμοι κι οικισμοί, όχι μόνο μέχρι τους πρόποδες, αλλά και από την άλλη πλευρά της Πεντέλης.
Στα δεξιά πάλι; Ίσως να έβλεπα την Πάρνηθα, αν δε μου την έκρυβαν ψηλότερα κτήρια, σαν το The Mall Athens παραδείγματος χάριν. Φαίνεται μονάχα η κορυφή της, τόσο όσο χρειάζεται για να μπορέσω πέρυσι να παρακολουθήσω τη μανία της πυρκαγιάς που κατέκαψε το δρυμό. Κατηγορούμε το καζίνο; Ευτυχώς που ήταν αυτό, με τα ασφαλισμένα εκατομμύρια, να το προσέξουν, να ταμπουρωθούν εκεί, να μην καεί η Πάρνηθα ολόκληρη. Τί να κάνουμε; Έτσι είναι η ανθρώπινη απληστία, μονάχα με κυνισμό αντιμετωπίζεται. Έχει κάπως καλύτερη θέα όμως, οφείλω να ομολογήσω. Αρκετό πράσινο, σημαντικά περισσότερο, στα κοντινά τετράγωνα. Περνάν οι γραμμές του ΗΣΑΠ από το επόμενο τετράγωνο, κι ως εκ τούτου δεν μπόρεσαν να χτίσουν και πολλά! Κάτι όμορφο, και πατριωτικό, σε μια εποχή που ο εθνικισμός είναι ντεμοντέ, ασχέτως αν είναι υγιής ή στα όρια του εθνισμού, κυματίζει σε μία ταράτσα, μια μεγάλη, Ελληνική Σημαία.
Πίσω μου; Πίσω μου δε βλέπω τίποτα. Έναν τοίχο, της δικής μου ταράτσας, έτσι όπως είμαι καθιστός, έναν τοίχο της επόμενης, ψηλότερης, πολυκατοικίας, αν σηκωθώ. Πίσω τα κτήρια είναι ψηλότερα. Ο συντελεστής είναι μεγαλύτερος, το ύψωμα αυξάνει την απόσταση του εδάφους από το επίπεδο της θάλασσας. Ό,τι ακριβώς κάνει η δική μου πολυκατοικία στις μπροστινές κοντύτερες και χαμηλότερές της δηλαδή. Κρύβει τα πάντα.
Βλέπω κι ένα Luna Park όμως, τα γνωστά Αηδονάκια. Πού βρίσκεται; Στη διασταύρωση της Λεωφόρου Κηφισίας, με την Αττική Οδό. Δρόμοι, δρόμοι, δρόμοι... Για να κινούμαστε ανάμεσα στα γκρίζα, σήμερα, δημιουργήματά μας. Για να κινούμαστε, καταστρέφοντας με κάθε τρόπο τον πλανήτη μας, στην τσιμεντένια μεγαλούπολή μας.
Δε φαίνονται από εδώ που κάθομαι, μα είναι σίγουρο. Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου θα δω πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να νιώθουμε αποστροφή: Ναρκωτικά, βία, μίση, απάτες, καυσαέριο, σκουπίδια, μόλυνση. Σε μία πόλη σαν την Αθήνα όλα αυτά είναι καθημερινό φαινόμενο. Ο θάνατος από 21 μαχαιριές του δημοφιλή, ή μάλλον διάσημου, ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου, απασχόλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για μέρες ολόκληρες, ίσως εβδομάδες.
Ο θάνατος όμως, του άσημου νεαρού από το Παγκράτι, λόγω υπερβολικής δόσης, δεν είναι καν κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί στο νυχτερινό δελτίο ειδήσεων. Είναι ένα φαινόμενο καθημερινό, ένα φαινόμενο που κανέναν δεν εντυπωσιάζει και που οι επαναλήψεις του είναι τόσες, μέσα στις 24 ώρες της ημέρας, ώστε θα ήταν αδύνατον να ενημερώνεται ο κόσμος κάθε φορά γι΄ αυτό.
Τα τροχαία, στην Εθνική οδό, κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα ή άλλη μεγάλη γιορτή, απασχολούν άπαντες, αντιθέτως με αυτά εντός των «τειχών» της πόλης. Όπως και το σχόλιο πως «αυτή θα είναι η μεγαλύτερη έξοδος των Αθηναίων». Τι υποκρισία! Μα λογικό δεν είναι να είναι η μεγαλύτερη; Αφού τα αυτοκίνητα πληθαίνουν! Πληθαίνουν γιατί είμαστε ανίκανοι να περπατήσουμε! Και πώς να το κάνουμε; Μένω στο Μαρούσι, σπούδαζα στη Ζωγράφου, δουλεύω στο Κρυονέρι! Κάναμε, μόνοι μας, τις αποστάσεις τεράστιες!
Στα πλαίσια της άνεσης, της τεχνολογίας, των μεγαλύτερων δυνατοτήτων δημιουργήσαμε έναν κόσμο που δε μας μένει τελικά χρόνος να απολαύσουμε όλα αυτά που μας παρέχεται η τεχνολογική δυνατότητα να έχουμε. Ακόμη και τα αυτοκίνητα μπορούσαν να είναι διασκέδαση. Τώρα, που τα γράφω αυτά, ένα Korando, πέρασε ταχύτατα ντριφτάροντας μέσα από το πάρκο, εδώ δίπλα, αδιαφορώντας για τη σκόνη που σηκώνει δυσκολεύοντας την ανάσα μας. Αδιαφορώντας ακόμη και για την περίπτωση να πέρναγε ένας πεζός, ό,τι λογικότερο να συναντήσεις σ΄ ένα τέτοιο χώρο. Γιατί τα λέω αυτά; Είμαι καλύτερος; Όχι! Κάθομαι εδώ και γράφω, γιατί η βενζίνη έχει φτάσει στο 1 Ευρώ και 30 λεπτά! Αλλιώς, θα είχα πάρει τ΄ αυτοκίνητο, και θα είχα ξεκινήσει για μια βόλτα προς τη Μαλακάσα μέσω Πάρνηθας! Το έχετε κάνει ποτέ; Είναι ένας υπέροχος, βουνίσιος δρόμος! Ίσως μία από τις ομορφότερες εντός Αθηνών διαδρομές! Θυμίζει κάτι από τις πλαγιές του Ταϋγέτου, του Ψηλορείτη, ή του Κίσαβου. Κανένα απ΄ αυτά βέβαια δεν μπορεί να με γεμίσει προσωπικά, όσο ένα καφεδάκι στο κεντρικό καφενείο, στις Πλάτρες του Τροόδους, στην πατρίδα μου, την Κύπρο. Τη διχοτομημένη πατρίδα μου, για την οποία οι σημερινοί πολιτικοί έχουν πάψει να ενδιαφέρονται. Τους γλύκανε το χρήμα. Το χρήμα του εμπορίου, από τις επενδυτικές ευκαιρίες στη γείτονα, το χρήμα της μίζας, από τα πετρελαϊκά λόμπυ και συμφέροντα, και άλλα πολλά!
Κινδυνεύω να γίνω κουραστικός, και το γνωρίζω. Αυτό άλλωστε ήταν εγνωσμένο από την αρχή. Κουραζόμαστε όταν μας λεν αλήθειες που δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε! Δεν πήρα, είπα, το αυτοκίνητο, γιατί ακρίβυνε η βενζίνη! Αλήθεια, πώς ακρίβυνε; Έχει φτάσει 160 δολάρια το βαρέλι, ή ακόμη; Χμ… και τι ακριβώς είναι 160 δολάρια; Μήπως είναι 100 Ευρώ; Μήπως αυτό κάνει το αργό πετρέλαιο φθηνότερο σε σχέση με πρόπερσι; Μήπως κάποιος μας κλέβει; Ένα μυστήριο εύκολο να λυθεί.
Αλλά σε κάθε περίπτωση, καλά κάνουν και μας κλέβουν! Ποίος φταίει που εμείς επιλέγουμε να στηριζόμαστε στο πετρέλαιο;; Το παράγουμε στο χωράφι μας και δεν τό ΄ξερα; Θα μπορούσαμε, αν το πετρέλαιο κι η βενζίνη που καταναλώνουμε, προέρχονταν από βιομάζα. Από φυτά δηλαδή σε καλλιέργειες βιοκαυσίμων, από σκουπίδια κ.ά. Είναι κάτι καλύτερο αυτό; Μονάχα, λίγο, αν και ακόμη ακριβότερο. Τι μπορούμε να κάνουμε; Γιατί Ελλάδα, με τον τόσο σου Ήλιο (που μόλις έδυσε παρεμπιπτόντως) δεν εκμεταλλεύεσαι τη φωτοβολταϊκή ενέργεια; Γιατί Ελλάδα με τους τόσους Ανέμους, δεν εκμεταλλεύεσαι τη δύναμη του Αιόλου; Γιατί δεν ξέρουμε καν, οι περισσότεροι, τι είναι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Και τι είναι, οι Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας; Είχα χθες μία συζήτηση, και κατάλαβα, πως υπάρχει ακόμη κόσμος που θεωρεί φωτοβολταϊκά, την τεχνολογία του Ηλιακού Θερμοσίφωνα!!
Ξέρετε γιατί δε θα πάμε μπροστά ποτέ; Όχι ως χώρα κι ως λαός! Δεν είμαι της αντίληψης πως οι άλλοι είναι καλύτεροι. Ως ανθρωπότητα, γιατί είμαστε καταδικασμένοι στη μοίρα μας; Γιατί πολύ απλά, είμαστε άπληστοι. Ό,τι θέλω, τώρα το θέλω. Έχω ανάγκη σήμερα, από έναν άνθρωπο για στήριγμα; Θα το αναζητήσω. Στην ανάγκη, δίνοντας ψευδείς δηλώσεις. Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει κάποιον άλλο να νιώσει σημαντικός για μας, μόνο και μόνο γιατί έχουμε ανάγκη από συμπαράσταση εκείνη τη στιγμή; Πόσες φορές δεν έχουμε παραστήσει πως νοιαζόμαστε για τα προβλήματα κάποιου άλλου, απλά γιατί θέλουμε αυτός ο άλλος να μας βοηθήσει να λύσουμε τα δικά μας; Και τι κάνουμε όταν πετύχουμε το σκοπό μας; Ό,τι ξέρουμε καλύτερα! Τα σκουπίδια στον κάδο! Κι η σημερινή κοινωνία, έχει πολύ σκουπίδι βρε παιδί μου! Πολύ σκουπίδι!
Απληστία, το μεγαλύτερο ελάττωμα του ανθρώπου! Ο παράγοντας, που έχει καταδικάσει τον κομμουνισμό, το μόνο ίσως, πολίτευμα που αποζητά την ισότητα όλων. Μια και ίσοι, ποτέ δε θα είμαστε, η απληστία οδηγεί τους έχοντες την εξουσία, στην καταπίεση των υπολοίπων. Με σκοπό, τί άλλο φυσικά; Το Κέρδος! Είτε αυτό λέγεται, μίζα, μισθός, έσοδα από τις επενδύσεις.
Όλους και πάντοτε τα κέρδη μας ενδιαφέρουν. Κι ας ψευδόμαστε υπέρ του αντιθέτου. Κι ας προσπαθούμε να νιώσουμε καλά, ως τίμιοι κι αλτρουιστές, τα κέρδη μας νοιάζουν και μόνο αυτά! Κέρδη φανερά, ή κρυφά! Ξέρετε ποίο είναι το εγωιστικότερο όλων των συναισθημάτων; Η ερωτική αγάπη! Αυτή που θεωρούμε ως ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε, που μας κάνει να διαφέρουμε απ΄ τα «ρομπότ» είναι, στην πραγματικότητα, ό,τι χειρότερο έχουμε. Γιατί προκαλεί απαιτήσεις. Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται δε λέμε; Ποίος είναι ο σκοπός του πολέμου; Το κέρδος! Του έρωτα; Μήπως η ανάγκη μας να νιώσει καλά ο αγαπημένος μας; Μα όχι φυσικά! Είναι η ανάγκη μας να νιώσει καλά ο αγαπημένος μας μέσω ημών! Γιατί ειδικά μέσω ημών; Μα είναι απλό! Γιατί έτσι θα νιώσουμε εμείς οι ίδιοι καλά! Εγωιστικό είν΄ το κίνητρο.
Πόσες φορές κάνατε κάτι καλό και προσπαθήσατε να το κρύψετε απ΄ τους πάντες; Κι αυτό, όχι από ντροπή. Τόσες λοιπόν, είναι οι φορές που φανήκατε πραγματικά αλτρουιστές! Για μένα, αυτός ο αριθμός, πάντως, είναι καμία!
Συμπέρασμα; Ένας κόσμος, γεμάτος ρόδες, καυσαέρια, κι ανθρώπους αλαφιασμένους, να τρέχουν πανικόβλητοι. Ένας κόσμος μολυσμένος, άσχημος αισθητικά, άχρηστος πραγματικά. Είναι άλλωστε γνωστό και το παράδειγμα του παγκοσμίου κλάσεως βιολιστή, πριν κάποιους μήνες στη Ν. Υόρκη. Πόσοι κατάλαβαν ποίος είναι; Κανένας φυσικά! Πόσοι έκατσαν να τον ακούσουν; Ε-Λ-Α-Χ-Ι-Σ-Τ-Ο-Ι.
Ας προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε. Να πάψουμε να είμαστε αχάριστοι. Στους γύρω, συνανθρώπους μας, αλλά και στον πλανήτη μας. Ένα κείμενο παράξενο, μια κι αμφιβάλλω αν έχετε ποτέ σκεφτεί να συνδυάσετε την αισθηματική σας ζωή με την ανάγκη για ένα υγιεινότερο κόσμο, από πλευράς περιβάλλοντος, χρόνου κ.ά. Μα ένα κείμενο αληθινό, αφού τελικά, αν το καλοσκεφτούμε, τα τρία αίτια που μας ωθούν σε όλες τις ανεξαρτήτως είδους ζημιές, ηθικές βλακείες, και κυρίως καταστροφές, είναι κοινά: Εγωισμός – Απληστία – Αχαριστία.
Πέμπτη 24 Απριλίου 2008
Aeros ML 866
Ο λόγος για το Aeroscraft ML866. Οι διαδικασίες σχεδιασμού και κατασκευής έχουν βασιστεί σε μια νέα αντίληψη. Η πρωτοποριακή αυτή ιδέα του ML866 προέκυψε από την ανάγκη για πιο πολυτελή και ασφαλή ταξίδια. Το κυριότερο πλεονέκτημά του είναι ο σχεδιασμός του σκελετού του, ο οποίος λύνει κυριολεκτικά τα χέρια στους μηχανικούς. Έχοντας στην διάθεσή τους ένα τεράστιο και ενιαίο χώρο να εκμεταλλευτούν μπορούν να πειραματιστούν με ένα τεράστιο εύρος επιλογών ως προς την τοποθέτηση των επιμέρους εξαρτημάτων και μηχανισμών. Βάσει των αναγκών μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν προσωπικό σκάφος, η πολυτέλεια του οποίου θα είναι ασύλληπτη και κατ’ επέκταση θα υπόκειται στις απαιτήσεις του κάθε πελάτη. Μπορεί ακόμα να χρησιμοποιηθεί σαν μέσω μαζικής μεταφοράς, όπως με τα σημερινά αεροπλάνα. Σαν αεροσκάφος μεταφοράς εμπορευμάτων, ακόμα και για διαφημιστικό σκοπό. Ενώ μπορεί να προσγειωθεί σε κάθε τύπου έδαφος (κάθετη προσαπογείωση), ακόμα δεν έχει προσδιορισθεί η διαδικασία απογείωσης και προσγείωσης. Η μέγιστη ταχύτητά του είναι περίπου 220 km/h (όχι και πολύ εντυπωσιακό), ενώ η ταχύτητα πτήσεις μπορεί να κυμανθεί από τα 0 – 185km/h. Φτάνει σε μέγιστο ύψος 3.657km. και μπορεί να διανύσει απόσταση περίπου 5.000km. Οι διαστάσεις του είναι μήκος 64m, πλάτος 32m, ύψος 16m και ο εσωτερικός χώρος του είναι 500 m2. Χρησιμοποιεί τεχνικές αερόστρωμνου (hovercraft) καθώς και αεριοπροωθούμενου (jet) αλληλοσυμπληρούμενες μεταξύ τους ώστε να να δύναται να προσγειωθεί και να απογειωθεί ουσιαστηκά σε κάθε επιφάνεια και σε μικρό χώρο, ενώ ο σχεδιασμός του παραπέμπει σε αερόπλοιο (Zepelin) δίνοντάς του έτσι μεγαλύτερες δυνατότητες αξιοποίησης χώρου. Σύμφωνα με το προσπέκτους του το αεροσκάφος θα δύναται να ανταπεξέρθει σε τρεις βασικές χρήσεις: Ως εμπορικό αεροπλάνο της γραμμής (αν και λόγω χαμηλής ταχύτητας δύσκολα θα αντιμετωπίσει τα σύγχρονα Airbus και Boeing), ως υπερπολυτελές αεροσκάφος ιδιωτικής χρήσης, ή ως αεροσκάφος μεταφοράς φορτίων, όπως χρησιμοποιούνται άλλωστε και σήμερα οι "εμπνευστές" του, τα αερόπλοια. Χαρακτηριστικά, σύμφωνα με τις αρχές του σχεδιασμού του, το αεροσκάφος θα ήταν ικανό να συλλέξει containers από ένα λιμάνι, κατεβαίνοντας όσο χαμηλά χρειάζεται ως αερόστρωμνο, και να τα μεταφέρει εκτός πόλεως δεκάδες φορές ταχύτερα από ότι γίνεται σήμερα.Τεχνικά Χαρακτηριστικά
Ταχύτητα 0-138 mph 0-222 kmh Επιχειρησιακό Ύψος 0-12,000 ft 0-3,657 m Μέγιστη Αυτονομία 3,100 mi 5,000 km Μήκος 210 ft 64 m Πλάτος 118 ft 36 m Ύψος 56 ft 17 m Μέγεθος Καμπίνας 5,382 ft2 500 m2
Πηγή: http://www.texnikanea.gr/details.php?NEWS_ID=581
http://www.aerosml.com/ml866/model.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Εγγραφή στο
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
