Άνθρωποι.

Κάθομαι στην ταράτσα, αγναντεύοντας την Αθήνα. Τί έχουμε φτιάξει; Τί έχουμε καταφέρει; Και γιατί;

Μπροστά μου βλέπω τον Υμηττό, κι ώς εκεί στις παρυφές του βουνού, κτήρια. Πυκνά γκρίζα κτήρια. Στα αριστερά μου, η Πεντέλη, κι ως εκεί, πυκνά γκρίζα κτήρια. Λίγο πράσινο στα όρια του τετραγώνου, όχι παραπάνω. Δε βλέπω αν συνεχίζει έτσι μέχρι τους πρόποδες του βουνού, μια και τα ψηλά κτήρια μου τους κρύβουν. Βλέπω όμως οικισμούς έως αρκετά ψηλά: Μελίσσια, Δήμος Πεντέλης κ.ά. Όχι βέβαια πως δεν ξέρω ότι πράγματι φτάνουν οι δήμοι κι οικισμοί, όχι μόνο μέχρι τους πρόποδες, αλλά και από την άλλη πλευρά της Πεντέλης.

Στα δεξιά πάλι; Ίσως να έβλεπα την Πάρνηθα, αν δε μου την έκρυβαν ψηλότερα κτήρια, σαν το The Mall Athens παραδείγματος χάριν. Φαίνεται μονάχα η κορυφή της, τόσο όσο χρειάζεται για να μπορέσω πέρυσι να παρακολουθήσω τη μανία της πυρκαγιάς που κατέκαψε το δρυμό. Κατηγορούμε το καζίνο; Ευτυχώς που ήταν αυτό, με τα ασφαλισμένα εκατομμύρια, να το προσέξουν, να ταμπουρωθούν εκεί, να μην καεί η Πάρνηθα ολόκληρη. Τί να κάνουμε; Έτσι είναι η ανθρώπινη απληστία, μονάχα με κυνισμό αντιμετωπίζεται. Έχει κάπως καλύτερη θέα όμως, οφείλω να ομολογήσω. Αρκετό πράσινο, σημαντικά περισσότερο, στα κοντινά τετράγωνα. Περνάν οι γραμμές του ΗΣΑΠ από το επόμενο τετράγωνο, κι ως εκ τούτου δεν μπόρεσαν να χτίσουν και πολλά! Κάτι όμορφο, και πατριωτικό, σε μια εποχή που ο εθνικισμός είναι ντεμοντέ, ασχέτως αν είναι υγιής ή στα όρια του εθνισμού, κυματίζει σε μία ταράτσα, μια μεγάλη, Ελληνική Σημαία.

Πίσω μου; Πίσω μου δε βλέπω τίποτα. Έναν τοίχο, της δικής μου ταράτσας, έτσι όπως είμαι καθιστός, έναν τοίχο της επόμενης, ψηλότερης, πολυκατοικίας, αν σηκωθώ. Πίσω τα κτήρια είναι ψηλότερα. Ο συντελεστής είναι μεγαλύτερος, το ύψωμα αυξάνει την απόσταση του εδάφους από το επίπεδο της θάλασσας. Ό,τι ακριβώς κάνει η δική μου πολυκατοικία στις μπροστινές κοντύτερες και χαμηλότερές της δηλαδή. Κρύβει τα πάντα.

Βλέπω κι ένα Luna Park όμως, τα γνωστά Αηδονάκια. Πού βρίσκεται; Στη διασταύρωση της Λεωφόρου Κηφισίας, με την Αττική Οδό. Δρόμοι, δρόμοι, δρόμοι... Για να κινούμαστε ανάμεσα στα γκρίζα, σήμερα, δημιουργήματά μας. Για να κινούμαστε, καταστρέφοντας με κάθε τρόπο τον πλανήτη μας, στην τσιμεντένια μεγαλούπολή μας.

Δε φαίνονται από εδώ που κάθομαι, μα είναι σίγουρο. Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου θα δω πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να νιώθουμε αποστροφή: Ναρκωτικά, βία, μίση, απάτες, καυσαέριο, σκουπίδια, μόλυνση. Σε μία πόλη σαν την Αθήνα όλα αυτά είναι καθημερινό φαινόμενο. Ο θάνατος από 21 μαχαιριές του δημοφιλή, ή μάλλον διάσημου, ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου, απασχόλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για μέρες ολόκληρες, ίσως εβδομάδες.

Ο θάνατος όμως, του άσημου νεαρού από το Παγκράτι, λόγω υπερβολικής δόσης, δεν είναι καν κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί στο νυχτερινό δελτίο ειδήσεων. Είναι ένα φαινόμενο καθημερινό, ένα φαινόμενο που κανέναν δεν εντυπωσιάζει και που οι επαναλήψεις του είναι τόσες, μέσα στις 24 ώρες της ημέρας, ώστε θα ήταν αδύνατον να ενημερώνεται ο κόσμος κάθε φορά γι΄ αυτό.
Τα τροχαία, στην Εθνική οδό, κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα ή άλλη μεγάλη γιορτή, απασχολούν άπαντες, αντιθέτως με αυτά εντός των «τειχών» της πόλης. Όπως και το σχόλιο πως «αυτή θα είναι η μεγαλύτερη έξοδος των Αθηναίων». Τι υποκρισία! Μα λογικό δεν είναι να είναι η μεγαλύτερη; Αφού τα αυτοκίνητα πληθαίνουν! Πληθαίνουν γιατί είμαστε ανίκανοι να περπατήσουμε! Και πώς να το κάνουμε; Μένω στο Μαρούσι, σπούδαζα στη Ζωγράφου, δουλεύω στο Κρυονέρι! Κάναμε, μόνοι μας, τις αποστάσεις τεράστιες!

Στα πλαίσια της άνεσης, της τεχνολογίας, των μεγαλύτερων δυνατοτήτων δημιουργήσαμε έναν κόσμο που δε μας μένει τελικά χρόνος να απολαύσουμε όλα αυτά που μας παρέχεται η τεχνολογική δυνατότητα να έχουμε. Ακόμη και τα αυτοκίνητα μπορούσαν να είναι διασκέδαση. Τώρα, που τα γράφω αυτά, ένα Korando, πέρασε ταχύτατα ντριφτάροντας μέσα από το πάρκο, εδώ δίπλα, αδιαφορώντας για τη σκόνη που σηκώνει δυσκολεύοντας την ανάσα μας. Αδιαφορώντας ακόμη και για την περίπτωση να πέρναγε ένας πεζός, ό,τι λογικότερο να συναντήσεις σ΄ ένα τέτοιο χώρο. Γιατί τα λέω αυτά; Είμαι καλύτερος; Όχι! Κάθομαι εδώ και γράφω, γιατί η βενζίνη έχει φτάσει στο 1 Ευρώ και 30 λεπτά! Αλλιώς, θα είχα πάρει τ΄ αυτοκίνητο, και θα είχα ξεκινήσει για μια βόλτα προς τη Μαλακάσα μέσω Πάρνηθας! Το έχετε κάνει ποτέ; Είναι ένας υπέροχος, βουνίσιος δρόμος! Ίσως μία από τις ομορφότερες εντός Αθηνών διαδρομές! Θυμίζει κάτι από τις πλαγιές του Ταϋγέτου, του Ψηλορείτη, ή του Κίσαβου. Κανένα απ΄ αυτά βέβαια δεν μπορεί να με γεμίσει προσωπικά, όσο ένα καφεδάκι στο κεντρικό καφενείο, στις Πλάτρες του Τροόδους, στην πατρίδα μου, την Κύπρο. Τη διχοτομημένη πατρίδα μου, για την οποία οι σημερινοί πολιτικοί έχουν πάψει να ενδιαφέρονται. Τους γλύκανε το χρήμα. Το χρήμα του εμπορίου, από τις επενδυτικές ευκαιρίες στη γείτονα, το χρήμα της μίζας, από τα πετρελαϊκά λόμπυ και συμφέροντα, και άλλα πολλά!

Κινδυνεύω να γίνω κουραστικός, και το γνωρίζω. Αυτό άλλωστε ήταν εγνωσμένο από την αρχή. Κουραζόμαστε όταν μας λεν αλήθειες που δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε! Δεν πήρα, είπα, το αυτοκίνητο, γιατί ακρίβυνε η βενζίνη! Αλήθεια, πώς ακρίβυνε; Έχει φτάσει 160 δολάρια το βαρέλι, ή ακόμη; Χμ… και τι ακριβώς είναι 160 δολάρια; Μήπως είναι 100 Ευρώ; Μήπως αυτό κάνει το αργό πετρέλαιο φθηνότερο σε σχέση με πρόπερσι; Μήπως κάποιος μας κλέβει; Ένα μυστήριο εύκολο να λυθεί.

Αλλά σε κάθε περίπτωση, καλά κάνουν και μας κλέβουν! Ποίος φταίει που εμείς επιλέγουμε να στηριζόμαστε στο πετρέλαιο;; Το παράγουμε στο χωράφι μας και δεν τό ΄ξερα; Θα μπορούσαμε, αν το πετρέλαιο κι η βενζίνη που καταναλώνουμε, προέρχονταν από βιομάζα. Από φυτά δηλαδή σε καλλιέργειες βιοκαυσίμων, από σκουπίδια κ.ά. Είναι κάτι καλύτερο αυτό; Μονάχα, λίγο, αν και ακόμη ακριβότερο. Τι μπορούμε να κάνουμε; Γιατί Ελλάδα, με τον τόσο σου Ήλιο (που μόλις έδυσε παρεμπιπτόντως) δεν εκμεταλλεύεσαι τη φωτοβολταϊκή ενέργεια; Γιατί Ελλάδα με τους τόσους Ανέμους, δεν εκμεταλλεύεσαι τη δύναμη του Αιόλου; Γιατί δεν ξέρουμε καν, οι περισσότεροι, τι είναι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας; Και τι είναι, οι Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας; Είχα χθες μία συζήτηση, και κατάλαβα, πως υπάρχει ακόμη κόσμος που θεωρεί φωτοβολταϊκά, την τεχνολογία του Ηλιακού Θερμοσίφωνα!!

Ξέρετε γιατί δε θα πάμε μπροστά ποτέ; Όχι ως χώρα κι ως λαός! Δεν είμαι της αντίληψης πως οι άλλοι είναι καλύτεροι. Ως ανθρωπότητα, γιατί είμαστε καταδικασμένοι στη μοίρα μας; Γιατί πολύ απλά, είμαστε άπληστοι. Ό,τι θέλω, τώρα το θέλω. Έχω ανάγκη σήμερα, από έναν άνθρωπο για στήριγμα; Θα το αναζητήσω. Στην ανάγκη, δίνοντας ψευδείς δηλώσεις. Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει κάποιον άλλο να νιώσει σημαντικός για μας, μόνο και μόνο γιατί έχουμε ανάγκη από συμπαράσταση εκείνη τη στιγμή; Πόσες φορές δεν έχουμε παραστήσει πως νοιαζόμαστε για τα προβλήματα κάποιου άλλου, απλά γιατί θέλουμε αυτός ο άλλος να μας βοηθήσει να λύσουμε τα δικά μας; Και τι κάνουμε όταν πετύχουμε το σκοπό μας; Ό,τι ξέρουμε καλύτερα! Τα σκουπίδια στον κάδο! Κι η σημερινή κοινωνία, έχει πολύ σκουπίδι βρε παιδί μου! Πολύ σκουπίδι!

Απληστία, το μεγαλύτερο ελάττωμα του ανθρώπου! Ο παράγοντας, που έχει καταδικάσει τον κομμουνισμό, το μόνο ίσως, πολίτευμα που αποζητά την ισότητα όλων. Μια και ίσοι, ποτέ δε θα είμαστε, η απληστία οδηγεί τους έχοντες την εξουσία, στην καταπίεση των υπολοίπων. Με σκοπό, τί άλλο φυσικά; Το Κέρδος! Είτε αυτό λέγεται, μίζα, μισθός, έσοδα από τις επενδύσεις.

Όλους και πάντοτε τα κέρδη μας ενδιαφέρουν. Κι ας ψευδόμαστε υπέρ του αντιθέτου. Κι ας προσπαθούμε να νιώσουμε καλά, ως τίμιοι κι αλτρουιστές, τα κέρδη μας νοιάζουν και μόνο αυτά! Κέρδη φανερά, ή κρυφά! Ξέρετε ποίο είναι το εγωιστικότερο όλων των συναισθημάτων; Η ερωτική αγάπη! Αυτή που θεωρούμε ως ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε, που μας κάνει να διαφέρουμε απ΄ τα «ρομπότ» είναι, στην πραγματικότητα, ό,τι χειρότερο έχουμε. Γιατί προκαλεί απαιτήσεις. Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται δε λέμε; Ποίος είναι ο σκοπός του πολέμου; Το κέρδος! Του έρωτα; Μήπως η ανάγκη μας να νιώσει καλά ο αγαπημένος μας; Μα όχι φυσικά! Είναι η ανάγκη μας να νιώσει καλά ο αγαπημένος μας μέσω ημών! Γιατί ειδικά μέσω ημών; Μα είναι απλό! Γιατί έτσι θα νιώσουμε εμείς οι ίδιοι καλά! Εγωιστικό είν΄ το κίνητρο.

Πόσες φορές κάνατε κάτι καλό και προσπαθήσατε να το κρύψετε απ΄ τους πάντες; Κι αυτό, όχι από ντροπή. Τόσες λοιπόν, είναι οι φορές που φανήκατε πραγματικά αλτρουιστές! Για μένα, αυτός ο αριθμός, πάντως, είναι καμία!

Συμπέρασμα; Ένας κόσμος, γεμάτος ρόδες, καυσαέρια, κι ανθρώπους αλαφιασμένους, να τρέχουν πανικόβλητοι. Ένας κόσμος μολυσμένος, άσχημος αισθητικά, άχρηστος πραγματικά. Είναι άλλωστε γνωστό και το παράδειγμα του παγκοσμίου κλάσεως βιολιστή, πριν κάποιους μήνες στη Ν. Υόρκη. Πόσοι κατάλαβαν ποίος είναι; Κανένας φυσικά! Πόσοι έκατσαν να τον ακούσουν; Ε-Λ-Α-Χ-Ι-Σ-Τ-Ο-Ι.

Ας προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε. Να πάψουμε να είμαστε αχάριστοι. Στους γύρω, συνανθρώπους μας, αλλά και στον πλανήτη μας. Ένα κείμενο παράξενο, μια κι αμφιβάλλω αν έχετε ποτέ σκεφτεί να συνδυάσετε την αισθηματική σας ζωή με την ανάγκη για ένα υγιεινότερο κόσμο, από πλευράς περιβάλλοντος, χρόνου κ.ά. Μα ένα κείμενο αληθινό, αφού τελικά, αν το καλοσκεφτούμε, τα τρία αίτια που μας ωθούν σε όλες τις ανεξαρτήτως είδους ζημιές, ηθικές βλακείες, και κυρίως καταστροφές, είναι κοινά: Εγωισμός – Απληστία – Αχαριστία.