Τέλος

Έλειψεν ο χρόνος, και πάει έπεσ΄η αυλαία,
σαν ετέλειωσε της ζωής η πιό ΄μορφη σκηνή.
Ήρθε πλέον η ώρα για κεφάλαια νέα,
τούτη η καταραμένη ώρα, σα θηλιά σε σκοινί.
Με πνίγει νιώθω, δεν αντέχω μα είν΄αναγκαία.

Ο πόνος αβάσταχτος κι η καρδιά μου το ξέρει
μα να λυγίσει άλλο πια δε γίνεται, όχι τώρα
το μυαλό προστάζει, η θλίψη τίποτα δε θα φέρει.
"Σήκω λοιπόν, ξεκόλλα, σύνελθε ξέχνα προχώρα!!"
Τίποτα την παλιά χαρά στη ζωή δε θα ξαναφέρει.

Κι όμως, τί κι αν το ξέρω; Τί κι αν προσέχω;
Εγώ πονώ, αν και πολλά δεν τολμώ, δε ζητώ!
Μα είν΄αβάσταχτη η θλίψη κι εγώ δεν αντέχω
άχ πως θά ΄θελα, πόσο πραγματικά τ΄αποζητώ
το γλυκό της φιλί πάλι ξανά στα χείλη να έχω.

Το μυαλό δε μ΄αφήνει, όσο κι αν είναι αβάσταχτη,
η θλίψη, η πίκρα, ο πόνος, σήκω μου λέει
"Ξεκόλλα, Σύνελθε, Ξέχνα, Προχώρα!!"
Μια φορά ακόμη μοναχά να τη δώ, έτσι για λίγο,
ένα αντίο γλυκό ίσως και να προλάβω να πώ...