Κι απορώ!

Μες στη μοίρα μου χαμένος,
μες στην πόλη μου σαν ξένος
κι όμως εδώ συνεχίζω κι απορώ,
τί κάνω ψάχνω, όπως εγώ μπορώ!

Δεν αντέχω, δε συντρέχω, βοήθεια μη ζητάς,
βαρέθηκα πια δε θέλω, άλλο μην κοιτάς.
Είν΄ η ώρα κι έρχεται, νά ΄τη πλησιάζει,
καινούριας μέρας η αυγή, τώρα δα χαράζει.

Τέλειωσε ο χρόνος, το ρολόι τρέχει,
οι δείκτες γυρνούν, σταματημό δεν έχει,
Το ποτάμι πίσω δε γυρνά, μοναχά κυλά,
κι οι λύσεις, εδώ μείνε ή φύγε στα τυφλά.

Κι απορώ! Μα ρε παιδί μου εσύ;
Απ΄ όλους όσους εκεί έξω, εσύ;
Να μην ξέρεις που πατάς, τί λες,
ούτε πού πηγαίνεις και τί θες;

Μες στη μοίρα μου χαμένος,
μες στην πόλη μου σαν ξένος
κι όμως εδώ συνεχίζω κι απορώ,
τί κάνω ψάχνω όπως εγώ μπορώ!

Βαρέθηκα, ναι μ΄ακούς; Σε βαρέθηκα,
είναι καιροί για ντους, σκοτσέζικα...
Ώρα να την κάνω, έχων σώας τας φρένας,
άντε γεία! Σε χαιρετά, τούτος ο ένας!

Ώρα σου είναι, ένα συμβούλιο κάντε μυστικό
για να μας πεις πως είσαι κράτος δημοκρατικό
επειδή έτυχε συ, να έχεις κοινοβούλιο αιρετό!
Τ΄ακούς αυτό; Είμαι εγώ, που σ΄αποχαιρετώ!

Πώς σ΄άντεξα μου λες; Τόσο καιρό!
Κοιτάζω, χαζεύω, γελάω κι απορώ!
Ώρα έχει που κάθομαι, επάνω εδώ
Ώ ναι, Αθήνα, σήμερα σ΄ αποχαιρετώ!